Η ανάπτυξη των προτύπων για ασύρματα τοπικά δίκτυα από το IEEE ξεκίνησε περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980, μετά από το άνοιγμα των τριών ραδιοφωνικών ζωνών ISM για χρήση χωρίς άδεια από την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (FCC), το 1985, φτάνοντας τελικά το 1997, με την έγκριση και δημοσίευση του προτύπου 802.11. Από εκείνη την στιγμή και μετά το αρχικό πρότυπο έχει “υποστεί” πολλές αναθεωρήσεις και επεκτάσεις, κερδίζοντας τον ανταγωνισμό στον τομέα των ασύρματων δικτύων και μάλιστα η επέκταση 802.11b είναι το πρώτο πρότυπο που βγήκε στην αγορά, γνωστό ως WiFi.
Συνοπτικά η πορεία εξέλιξης του προτύπου 802.11. 11
802.11 (original) : Η πρώτη έκδοση του 802.11 εισήχθη το 1997 και στο φυσικό επίπεδο περιελάμβανε δύο μεθόδους διασποράς φάσματος (Spread Spectrum) για την μετάδοση στην ζώνη των 2.4GHz. Υποστηρίζει τόσο ad hoc δίκτυα όσο και δίκτυα με σταθμούς βάσης. Η πρώτη μέθοδος λειτουργούσε με εξάπλωση φάσματος συνεχούς αλλαγής συχνότητας (FHSS) και υποστήριζε ρυθμό μετάδοσης 1Mbps, ενώ η δεύτερη μέθοδος λειτουργούσε με εξάπλωση φάσματος άμεσης ακολουθίας (DSSS) και υποστήριζε ρυθμό μετάδοσης μέχρι 2 Mbps.Να σημειώσουμε πως περιλαμβάνονταν και μία υπέρυθρη εκδοχή (IR).
802.11a : Το πρότυπο αυτό παρουσιάστηκε το 1999 και είναι διαμορφωμένο κατάλληλα για WLAN, υποστηρίζει υψηλούς ρυθμούς ταχύτητας και ρυθμούς μετάδοσης μέχρι 54Mbps, χρησιμοποιώντας την μέθοδο Ορθογωνική Πολύπλεξη με Διαίρεση Συχνότητας – OFDM (Orthogonal Frequency Division Multiplexing) στην ISM ζώνη συχνοτήτων των 5GHz. 802.11b : Το 1999 επίσης το 802.11b πρότυπο ώθησε την ταχύτητα στα 11Mbps (1, 2, 5.5, 11Mbps) χρησιμοποιώντας διασπορά φάσματος με άμεση ακολουθία (DSSS) στην ζώνη συχνοτήτων των 2,4GHz. Οι ρυθμοί λειτουργίας στα 1 και 2 Mbps ισχύουν ακόμη, έτσι ώστε οι συσκευές να μπορούν να πέσουν σε χαμηλότερες ταχύτητες για να διατηρήσουν μία σύνδεση, όταν τα σήματα είναι αδύνατα. Με την έκδοση αυτή του 802.11b, ο όρος WiFi άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως για όλα τα ασύρματα δίκτυα και οι ασύρματες κάρτες δικτύωσης της IEEE να εξαπλώνονται ταχέως.
802.11g : Το πρότυπο αυτό χρησιμοποιώντας την μέθοδο διαμόρφωσης OFDM καταφέρνει ταχύτητες δεδομένων έως 54Mbps, λειτουργώντας στην ζώνη συχνοτήτων των 2,4GHz. Επίσης είναι συμβατό με το πρότυπο 802.11b και μπορούν να λειτουργούν στο ίδιο δίκτυο, ρίχνοντας όμως τις ταχύτητες μεταφοράς στα επίπεδα που ορίζει το 802.11b ώστε να μπορούν να συγχρονιστούν.
802.11n : Τον Οκτώβριο του 2009 οριστικοποιήθηκαν τεχνικές μετάδοσης που χρησιμοποιούν ταυτόχρονα πολλές κεραίες (τέσσερις) στον πομπό και τον δέκτη εκτοξεύοντας με αυτόν τον τρόπο την ταχύτητα μέχρι τα 150 Mbps. Αυτή η τεχνική ονομάστηκε τεχνική επικοινωνίας Πολλαπλής Εισόδου Πολλαπλής Εξόδου ή MIMO (Multiple Input Multiple Output). Η χρήση τεσσάρων κεραιών δίνει μεγάλη αύξηση στην ταχύτητα, καλύτερη εμβέλεια και αξιοπιστία. Την τεχνική αυτήν αξιοποίησε το πρότυπο 802.11n. Στόχος του προτύπου αυτού είναι η υψηλή διεκπεραιωτική ικανότητα (throughput τουλάχιστον 100Mbps). Για την επίτευξη του στόχου το 802.11n κάνει χρήση διπλάσιου εύρους ζώνης (40 MHz αντί 20MHz που λειτουργούν τα προηγούμενα πρότυπα) και λειτουργεί στις ζώνες συχνοτήτων των 2,4GHz και 5GHz, διατηρώντας παράλληλα συμβατότητα με τα πρότυπα 802.11a, 802.11b και 802.11g. 12
802.11ac: Τον Ιανουάριο του 2014 εγκρίθηκε το πρότυπο 802.11ac. Λειτουργεί στην μπάντα των 5GHz και υπόσχεται ταχύτητες τουλάχιστον 1Giga bit/seconds με τον πραγματικό ρυθμό διαμεταγωγής να προσεγγίζει τουλάχιστον 500Mbps.Αποτελεί την εξέλιξη του προτύπου 802.11n με επέκταση των χαρακτηριστικών του, αφού χρησιμοποιώντας την τεχνική MIMO προσφέρει Εύρος Ζώνης μέχρι 160 MHz , διπλασιάζοντας τις κεραίες σε πομπό και δέκτη (μέχρι 8). Διαμορφώνει την ζώνη διελεύσεως με την τεχνική QAM (Quadrature amplitude modulation) προσφέρει μέχρι 256 κανάλια. Το πρότυπο 802.11ac αναμένεται να φέρει μεγάλες αλλαγές στον κόσμο των VANETs αν και ακόμη είναι σε πρώιμο στάδιο.
